South West Australia

13 en 14 februari
Tijd om afscheid te nemen van het hotel Sullivan’s in Perth. Niet echt een plek om nog eens terug te keren. Het was vooral een hotel vol met oudere (een tikkeltje excentrieke) Britten en zakenmensen vanwege een congres. Niet echt een plek voor ons dus, alhoewel het zwembad goed toeven was. Daar heeft Tessel wel minstens 50 bommetjes en potloden (recht naar beneden springen in het water) gemaakt, Romijn heeft lekker aangerommeld met wat potjes en water en Edwin stootte zijn neus met onderwater zwemmen (best lastig als de randen van het bad lichtblauw zijn, dan blijk je er toch sneller te zijn dan gedacht….”boem is hooo” zeiden wij vroeger altijd met zeilen).
Dus in de auto op weg naar het zuiden van Perth. Toch weer ruim 300 kilometer voor de boeg om bij een farmstay aan te komen. Het ligt in de buurt van Dunsborough en Carbanup River. Wij hadden er ook nog nooit van gehoord zullen we maar zeggen. Over de highway rijd je dan deze kant op, maar elke weg is hier al snel een highway of een motorway. Gewoon 2-baanswegen die door elk dorpje gaan. Maar goed, het is dan ook natuurlijk niet druk op die wegen. En toch haal je maar gemiddelde snelheden van 70 km/u, want er zijn veel roadworks en dus ook de dorpen, waarin je natuurlijk langzamer moet rijden. Goed, dat was weer fijn wat ANWB info van onze kant :)
Lelijke laarzen, uggboots, die moesten we natuurlijk ook kopen. Judith heeft mooie (voor zover die dingen mooi kunnen zijn dus), halfhoge gekocht in het donkerbruin. In het hotel kregen we een tip ze bij de fabriek te kopen in Fremantle. Dus op naar dat havenstadje. Even voor de zeilers onder ons, in Fremantle is de America’s Cup gevaren nadat de Aussies deze hadden veroverd op de Amerikanen. Zodoende zou dit stadje zich meer ontwikkeld moeten hebben.
En toen dus de rit. Die viel toch wel een beetje tegen uiteindelijk. Het duurde allemaal wat langer. De kids vonden het ook niet echt fijn meer. In Bunbury zijn we nog even gestopt om te kijken naar een leuk strand. Het schijnt dat daar wilde dolfijnen komen om te zwemmen met de badgasten. Maar we konden het helaas niet snel genoeg vinden. Dus we hebben vooral doorgereden, voor zover dat ging.
In Busselton zijn we uiteindelijk gestopt bij een pier van bijna 2 kilometer lang. Met een café aan de boulevard konden we eerst lunchen en toen het strand op. De innercircle van familie zal de zoveelste strandfoto’s weer een feest vinden, de rest moet maar even snel doorklikken… Gelukkig was de rit na het strand niet lang meer, een stop langs de supermarkt en we waren klaar voor een avondje bbq. De farmstay is uiteindelijk eigenlijk een soort van minipark, een bos met 5 huisjes rondom een speelterrein met strip dierenverblijven ter vermaak van de kinderen.
De volgende ochtend mochten we om half negen de dieren voeren. Dat lukt makkelijk, dachten wij, de kinderen worden toch tussen half zeven en zeven wakker. En dat was ook zo maar toch is het dan opeens lastig om op tijd paraat te zijn, we zijn het een beetje ontwend zullen we maar zeggen. Het voeren was wel weer grappig, we liepen van paardjes naar geiten, schapen en één alpaca (een soort lama) naar konijnen en cavia’s tot tenslotte de kippen voor het eieren rapen. Na dat uurtje ochtend activiteit waren we klaar voor het strand. Het is vandaag wel een stuk bewolkter dan gisteren en daarmee ook koeler. De dag begon zelfs met regen, voor het eerst sinds een paar maanden vertelde Davina onze gastvrouw ons. Het klinkt wat ondankbaar maar wij waren niet rouwig om de relatieve koelte, met teveel zon ben je erg bezig met bescherming en wordt je ook een beetje lamlendig.
Het moet wel gezegd worden dat het hier bijzonder mooi is qua natuur. Erg afgelegen maar de wijn- en boerenbedrijven doen blijkbaar goeie business want de huizen zijn mooi en tuinen onderhouden en weelderig. De kust is ook prachtig, afwisselend ruig en baaien met mooie zandstranden. Een groot deel is ook marine park en wordt beheerd. Eigenlijk zijn we hier ook veel te kort, we kunnen zoals op zo veel plekken waar we geweest zijn slechts een minimale indruk krijgen. Je denkt dat met 7 weken er zeeën van tijd is maar achteraf gezien zitten we toch net iets te vaak net iets te lang in de auto naar ons zin. Dat hoort natuurlijk ook wel bij zo’n groot land waar alles uitgestrekt ligt maar met kinderen is het niet ideaal, ondanks dvd. Sommige dagen gaan bijna volledig op aan het verkassen van ons hebben en houwen en dat geeft eigenlijk te weinig rust. Het is maar goed dat we straks op Bali geen auto hebben en daarmee gedwongen zijn pas op de plaats te houden zodat we niet uitgeput thuiskomen. Wel raar dat onze dagen in Australië geteld zijn en hoewel we niet met tegenzin naar huis gaan zullen we de sfeer van deze reis vast enorm missen. Het zal wel enige aanpassingsproblemen geven om ons oude leventje weer op te pakken. Tessel en Romijn hebben er wel zin in, vooral Romijn begint de laatste dagen te zeggen dat hij naar huis wil. Hij heeft het over opa en oma (zijne thuis) en zelfs tante Claire werd vandaag benoemd! Dus ja, het paard ruikt de stal…
Alvast vooruit lopend op onze thuiskomst, voor wie wil houden wij zaterdag 8 maart open-huis tussen 11.00 uur en 17.00 met een hapje en drankje. Gezellig om dan iedereen weer te zien.