Einde van de reis

21 tot en met 26 februari

Ondertussen zijn we alweer terug in Vijfhuizen als we dit schrijven. Zoals bekend waren de laatste dagen wel zeer vervelend verlopen. Judith werd opgenomen in het ziekenhuis met in eerste instantie uitdrogingsverschijnselen (vanwege de koorst) en vervolgens werd vastgesteld dat er sprake was van een nierbekkenontsteking. Een heel moeilijke situatie als je in het buitenland zit waar de zorg toch anders is dan in Nederland. En vooral voor Judith heel vervelend. Een understatement want een nierbekkenontsteking is heel erg pijnlijk en het is natuurlijk erg eenzaam en saai om bijna de hele dag alleen te zijn na twee maanden lekker met zijn 4-tjes weg te zijn geweest. En dus een totaal ander einde dan voorgesteld. Ongelooflijk gewoon dat het nu zo moest lopen.
Gelukkig waren Edwin’s moeder en zus Leonoor bij ons om te helpen in de situatie. Zonder hen was het erg moeilijk geworden want met de kinderen heb je dan elke hulp nodig om tijd over te houden voor Judith om haar te bezoeken en de praktische zaken te regelen. Zodoende hebben we onze reservering in Ubud afgezegd en hebben we een family room geboekt in het resort waar zij zaten. En dat was gelukkig maar 15 minuten rijden met de taxi naar het ziekenhuis. We waren vaste klanten bij de taxi’s dus met ons werd niet meer onderhandeld over de prijs. Die lag wel vast!

En wat moeten we nu schrijven over die dagen, wat we hebben meegemaakt. Tja, dat is wel een beetje moeilijk. Voor de kinderen was het natuurlijk niet leuk want ze misten Judith heel erg. Maar je wilt ze ook nog wel een beetje leuke dagen geven, ondanks de situatie. Dat werden dus zwembad- en stranddagen. Het resort had twee mooie zwembaden en lag aan het strand. Edwin mocht niet meer het water in met zijn abces en verband. Maar oma en tante Leonoor konden gelukkig natuurlijk wel heerlijk zwemmen. Tessel kon ondertussen meer dan 2 meter diep duiken, wat ze dan ook constant deed. Flippers en stenen opduiken is dan toch wel erg leuk. En Romijn deed ook liever niets anders dan ronddrijven en watertrappelen.

Zo kom je dan wel de dagen door, maar het was natuurlijk een vreemd einde. Judith was maar net op tijd hersteld om de vlucht naar huis te halen. Letterlijk om 12 uur ’s middags ontslagen uit het ziekenhuis en om 2 uur moesten we inchecken. En Judith was natuurlijk nog lang niet sterk genoeg voor de vlucht, maar het moest toch gaan gebeuren. Gelukkig viel het achteraf mee, want de kinderen waren zeer goed in het vliegtuig en hadden zelfs 6 a 7 uur geslapen. Maar het lopen door de terminals was vooral zwaar. We moesten een aantal keren rusten en dan heb je alle tijd nodig tussen de vluchten door.

Thuis aangekomen had Judith nog ruim een week nodig om weer een beetje energie te voelen om uit bed te komen en dingen te doen. En het einde bracht een nasmaakje mee voor de gehele reis. Het wierp toch wel een schaduw over de mooie herinneringen. Ondertussen is de schaduw wel weer een beetje verdwenen en komen we weer in de normale ritmes van school, kinderdagverblijf, peuterspeelzaal, zwemles, koken, ontbijtjes maken en weer werken. En gelukkig hebben we deze mooie website om alles weer na te lezen en te herinneren zoals het echt was.

Nou dit is het laatste bericht op de site. Wij hebben er met plezier aan gewerkt en jullie hebben met plezier gelezen horen we. Dus dat is fijn want het is leuk om de ervaringen te delen. Dankjulliewel voor alle reacties op de site en ook de steun die we kregen gedurende Bali. Tot onze volgende grote reis!!!! ;-)