We zijn weer online....

25 januari

Met de muggen op mijn beeldscherm zit ik nu te schrijven. Althans, ik overdrijf nu een beetje want ik ben onder de klamboe gaan zitten. Dat is toch een stuk relaxter typen!
We zitten nu in Wilson Promontory National Park. Dat is het zuidelijkste puntje van Australië, als je Tasmanië niet meetelt. Het is werkelijke waar een schitterend schiereiland. Mooie heuvels, geweldige rotsen en fantastische stranden. Het is een heel bijzonder park. En ook zeer populair bij de Australiërs. Het staat helemaal vol op de 460 plekken van de camping. Ik denk ook niet dat we er bij hadden gekund als we geen overseas/international people waren. Kennelijk houden ze extra plekken open voor “echte gasten” van het park. We staan dan ook tussen de Fransen, Duitsers en Nederlanders. De camping ligt op loopafstand van het strand dat zeer breed en mooi is. Het plaatsje heet Tidal River en dat geeft al informatie over wat je kunt vinden hier. Een mooi riviertje dat uitmondt in de zee. Ik moet zeggen dat het wel een beetje lijkt op Yosemite in de States qua opzet. Echt gericht op de natuur (hiking en camping), maar wel weer goed verzorgd qua winkels, take away en een café.

Vanochtend liepen we naar het strand en bij de vuilnisbakken stond een achtergelaten body board van Bratz (cartoon dat zeer populair is bij jonge meiden). Zo’n body board gebruik je om op de golven mee te surfen. Dus die hebben we meegenomen. Tessel heeft er heerlijk op gezeten en meegevaren op de golven. Water vindt ze geweldig maar het kan ook een angsthaasje zijn, dus veel verder dan kleine golfjes en een beetje zitten zijn we niet gekomen.
Maar toen mocht papa ook even. Steenkoude zee overigens, dus iedereen loopt in wetsuits, maar ik wilde wel even spelen in de zee. Ik ben natuurlijk veel te zwaar voor dat bord maar dat mocht de pret niet drukken. Lekker klooien in de branding. Op een gegeven moment keek ik naar de heuvels in de zee en voelde de zon branden (het wordt nu wel erg poëtisch) maar toen realiseerde ik me wel wat een bofkonten we zijn. Niet werken en gewoon in de zee liggen met een body board. Echt geweldig!

Op de terugweg zijn we naar ons campingplekje via de rivier gelopen. Tessel en ik hadden het al eerder geïnspecteerd. Heel makkelijk met de kinderwagen te volgen want de rivier loopt door een verlengd stuk van het strand en is dus hard. Ondertussen liepen Judith, Tessel en Romijn door het riviertje weer terug naar onze plek. We gingen even lunchen, rusten, boodschappen doen en een zak met ijs kopen omdat de accu leeg is en de koelkast niets meer doet.
’s Middags gingen we weer naar het strand via het riviertje, maar we zijn niet verder gekomen. Het strand en de zee hebben we niet gehaald. Het riviertje is zo ondiep en lekker warm dat er al heel veel kinderen in aan het spelen waren. En wij moesten natuurlijk ook blijven. Tessel en Romijn hebben er heerlijk gespeeld met het body board en Romijn zijn “opblaasluchtbedje”. Zalig en heerlijk ontspannen.

We zijn hier twee nachten gebleven. Het is nu vrijdag en morgen is het Australia Day. Ik vermoed dat dat de Independance Day is van de Aussies. We hebben dus heerlijk gerelaxed. Onze campingplekje (tussen de 460) was dan ook wel uniek. Helemaal aan de rand, bij de het riviertje in de rust. We hebben een klamboe opgehangen tegen de enorme grote vliegen overdag en de muggen in de avond. Het lijkt overigens wel alsof alleen wij populair zijn want onze buren hebben nergens last van. Het zal wel de kaas en de melk in ons lichaam zijn. Vandaag weer lekkere lamb chops op de bbq gelegd met pasta en pesto en een lekkere salade. Dit is toch wel erg genieten.

Goed, genoeg marketing verhalen van ons vanuit Australië dat het hier allemaal zo leuk is. Ik ga nu lekker naar binnen . Mijn Copper’s Sparkling Ale is nu op, Judith ligt al in de camper te lezen met de zaklantaarn en de kids zijn stil. Lekker slapen zo meteen. Nog één weekje met de camper en nog 1000 kilometer te gaan in 7 dagen. Morgen gaan we een gat slaan in de 1000.

Welterusten van de Van Bueren familie!

26 januari
Vanochtend zijn we goed uitgerust wakker geworden. Na zo’n vermoeiende dag niets doen hebben we onze nachtrust goed genomen. Het is eindelijk ’s avonds zwoel en ’s ochtends ook korte broeken tijd. En zo ’s morgens vroeg nog nauwelijks insecten. Ja, ik weet dat wij in onze situatie nergens echt over mogen klagen maar als er dan toch één ding niet lekker is aan de (sub)tropen is het insecten, groot/klein, stekend of op je gezicht gemunt. Ik zit in ieder geval al onder de rode jeukplekjes, gelukkig hebben we prik-weg bij ons. De stick waarmee we ons kunnen insmeren die bugs repelt werkt bij mij in ieder geval niet voldoende. Eén afwasbeurt verder en mijn voeten zijn een muggenrestau geweest. Okee, einde klaagverhaal, de rode vlekjes vallen bijna niet op door mijn zongebruinde huidje. Na 2 daagjes strand zijn we ondanks de insmeerrituelen al lekker bruin geworden. We letten goed op dat we niet verbranden maar een beetje kleur draagt absoluut bij aan het vakantiegevoel. En vakantie is het hier zeker, half Australië staat op de camping zomervakantie te vieren. Wij stonden in Wilsons Prom tussen de buitenlanders die net als wij een uitgebreide vakantie vieren waarbij ons reisje echt verbleekt. Er stond zelfs een Frans gezin met 3 meisjes dat franse nummerplaten op de auto had en met grote letters ‘tour du monde’. Nou, dan weet je het wel!
Hoewel we nog de hele dag in het park hadden mogen blijven, besloten we vroeg te gaan rijden en een aardig afstandje af te leggen, op weg naar nieuwe stranden. Elke keer als we ergens geweest zijn, heeft met name Tessel veel moeite om afscheid te nemen. Bang dat dit toch wel echt het leukste plekje is. Gelukkig komen we steeds weer nieuwe allerleukste plekjes tegen. Maar voordat ze wil geloven dat het ergens anders ook leuk kan zijn… Na zo’n anderhalf uur rijden besloten we een koffiepauze te nemen in Port Albert, een klein havenstadje met volgens de gids een historisch centrumpje. Toen we binnenreden zag het er bijzonder oninteressant uit en zag alleen de General Store er aardig uit. Toen we binnenstapten was het echter een soort oase, zeer trendy met een heerlijke menukaart en galerie/snuisterijen winkel. Wat een aangename verassing!
Daarna konden we goed doortrekken want Tessel en Romijn vielen beiden in slaap. En nu staan we op een niet onaardige camping. Dat wil zeggen de ligging is mooi maar het publiek wat minder. Volgens mij zijn wij de enige toeristen en staan er verder veel Aussies die hier een soort van semipermanente verblijfplek hebben. Het valt ons trouwens op als wij dat vergelijken met onze reiservaringen in de States dat mensen hier toch afstandelijker zijn. Ze maken minder vaak oogcontact, spreken je minder snel aan. Ze zijn over het algemeen gereserveerder dan we hadden verwacht. Wel heel aardig als je ze aanspreekt, maar ze nemen niet zo snel het initiatief als Amerikanen. Goed, het is weer tijd om te gaan slapen. Hopelijk treffen we morgen een camping met internet want we hebben inmiddels al veel verhaal en foto’s opgespaard voor jullie.

27 januari
We hebben weer flink gereden vandaag. Omdat we een paar dagen zonder powered site hadden gekampeerd deed de koelkast het niet meer en moest er nu weer flink ingeslagen worden. En tja, dan ben je zomaar een uurtje kwijt aan een klus die eigenlijk bij thuis hoort, boodschappen doen. Op zich is het best leuk om in het buitenland een grote supermarkt in te gaan. Daarbij was het over de 30 graden dus heerlijk koel. Maar de achterblijvers in de camper (lees Edwin en Tessel) hadden het toch zwaar en kwamen verhit kijken waar die mama en Romijn toch bleven. Wel fijn dat we weer goed in de lekkere spullen zaten, we hebben er goed van gelunched (in een parkje) en gebbqed (op de camping). We staan nu in het puntje van Victoria, in een nationaal park aan de kust. De rit hier naar toe was prachtig, veel bos en bijna lege wegen. Bij aankomst zijn we maar direct naar het strand doorgereden want een beetje verkoeling konden we wel gebruiken. Na een uurtje betrok de lucht en kwam er een heiige mist opzetten. Er zat onweer in de lucht. Toen zijn we snel de camping op gaan zoek (met wireless joepie) en we stonden net in het toiletgebouw om te douchen toen de hemel leegliep. Een tropische bui, net zulke regen als bij jullie maar dan bij 30 graden zullen we maar zeggen. Na 10 minuten was het over en konden we verder met de orde van het campingsbestaan. De campingstoelen opstellen en bbq benutten. Deze camping is weer erg fijn, heel rustig en wij lijken weer de enige buitenlanders. Edwin en de kids hebben nog 2 kangaroes gespot op nog geen 15 meter afstand. En de roze papagaaien vliegen over, met hels kabaal soms. Zo werden we vanochtend om 6 uur ook wakker gegild door kakatoes, hoewel ik geloof ik de enige was die er wakker van lag. Tja, wat valt er nog meer te zeggen? Morgen rijden we New South Wales in en vinden we hopelijk een mooie camping aan het strand waar we 2 nachtjes kunnen blijven. We hebben heel even overwogen om een nachtje in een hotel te slapen, is ook wel weer eens lekker. Maar het is eigenlijk jammer van de weinige tijd die ons nog rest in dit bakbeest en we zullen het kamperen nog missen straks. Vandaag hebben we maar heel weinig foto’s gemaakt (er zijn al zoveel strandfoto’s) maar jullie hebben wel een uur nodig om bij te lezen/kijken. Dus veel plezier en liefs van ons.
PS Wij kijken net zo uit naar jullie nieuws als jullie naar dat van ons hoor, ook al gebeurd er bij jullie zo gezegd niets…